Η Βολφ πραγματεύεται το κράτος-τρομοκράτη μέσα από μια προσωπική, κοινωνική, πολιτική, ιστορική και φιλοσοφική λογοτεχνική ψυχογραφία και παρουσιάζει τις πολλαπλές οδυνηρές συνέπειες της ψυχολογικής τρομοκρατίας, καταρχάς σε προσωπικό επίπεδο (όσοι ζουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια γνωρίζουν φυσικά πως ο ψυχολογικός πόλεμος δεν ήταν ποτέ προνόμιο μιας και μόνο εκδοχής του εξουσιασμού αλλά συστατικό στοιχείο κάθε μορφής κρατικής κυριαρχίας). Στη συνέχεια υποδεικνύει τις αξίες και τα νοήματα που το καθεστώς ποδοπάτησε, κατασκευάζοντας μια κοινωνία-χαφιέ, όπου απλές ανθρώπινες σχέσεις δηλητηριάζονταν από την καθολική αμφιβολία και αβεβαιότητα για τον άλλο. Παρά το ζόφο όμως, στο τέλος επιμένει να αφήνει ανοιχτή την ελπίδα. Σε αντίθεση με την κλασική αριστερή ταξική προσέγγιση κι αφού αποδίδει τις αιτίες κυρίαρχα στην ατομική ευθύνη, εκεί αναζητά και την απάντηση, το ξεπέρασμα. Στην αέναη βούληση των ανθρώπων να νοηματοδοτούν την ύπαρξή τους και να τροφοδοτούν με νέα περιεχόμενα τη ζωή τους. Στη δύναμη της σκέψης και την επιθυμία της εξέγερσης. Αυτό είναι που μας απομένει . . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]