Σκέφτομαι καμιά φορά να αφήσω το χρόνο να με παρασύρει, να ορίσει τη ζωή μου η τύχη, όπως κάνουν τόσοι άνθρωποι, αλλά δεν τα καταφέρνω. Πάντα ο νους μου προλαβαίνει όσα πρόκειται να συμβούν. Δεν ξαποσταίνω. Λες και τα ηνία της άμαξας έχουν αφεθεί μόνον στα χέρια τα δικά μου, κι αν δεν την οδηγήσω εγώ, θα γκρεμιστεί στην πρώτη απόκρημνη στροφή του δρόμου.
Δεν ξαποσταίνω. Κι όταν ο ύπνος με παρασέρνει κι η κόπωση χαλαρώνει τη δύναμη των χεριών μου, γλιστρούν τα γκέμια μέσα απ` τις ματωμένες μου παλάμες, νιώθω την άμαξα να χάνεται από μπροστά μου, δεν ορίζω πια τίποτα...
Έξαφνα, μια δύναμη που `χω μέσα μου από παιδί, με σπρώχνει, με τονώνει και πιάνω πάλι τα ηνία στα χέρια μου.
Επέλεξα να μην έχω αμαξά. Όμως τόσες και τόσες φορές θέλησα κι εγώ να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ μέσα στην άμαξα και κάποιος άλλος να με οδηγεί στο μονοπάτι της ζωής.