Για ποια Ευρώπη μιλούμε; Μιλούμε για μια Ευρώπη της οικονομίας, της τεχνολογίας, της εξυπηρέτησης των μεγάλων συμφερόντων ή για μια Ευρώπη της παιδείας και της ευτυχίας των λαών; Νομίζω ότι τη δεύτερη Ευρώπη ονειρευόμαστε. Οραματιζόμαστε μιαν Ευρώπη, η οποία θα σέβεται τους λαούς της και τους πολιτισμούς της, και, φυσικά, και τις γλώσσες τους, αφού οι γλώσσες είναι φορείς πολιτισμών. Άλλωστε, αρχίζει να φτάνει στ’ αυτιά μας η μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων. Την ακούν κιόλας οι «σοφοί», θα έλεγε ο Καβάφης, «και την προσέχουν ευλαβείς». Ας την ακούσουν, επιτέλους εκείνοι στους οποίους ο ελληνικός λαός εμπιστεύθηκε τις τύχες του. Ας την ακούσει και κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα που έχουν διαπιστευθεί στην Ενωμένη Ευρώπη. Και προπάντων ας μάθουν ότι με τα ξόβεργα πιάνεις τα πουλιά, δεν πιάνεις όμως το κελαηδητό τους. Κι οι γλώσσες είναι τα κελαηδητά των λαών, όπως τα κελαηδητά είναι οι γλώσσες των πουλιών. Ας αφήσουμε λαούς και πουλιά στις γλώσσες τους και στα κελαηδητά τους. Έτσι μόνο θα αναδύονται οι συμφωνίες και οι συναυλίες των πολιτισμών. Αλλιώς θα `ρθει καιρός που στην Ευρώπη της αποστράπτουσας τεχνολογίας θα μυνιρίζει ένα μόνο πουλί, ο γκιόνης που μονότονα θα γυρεύει τα χαμένα αδέλφια του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]