Το να μιλάει κανείς σήμερα για τους μετανάστες είναι σαν να παραβιάζει ανοιχτές πόρτες. Στους δρόμους, στις εφημερίδες, στην τηλεόραση, οι μετανάστες είναι μια πραγματικότητα που την έχουμε διαρκώς μπροστά μας και δίπλα μας. Τι γνωρίζουμε όμως στην ουσία για τους ανθρώπους αυτούς;
Πόσοι άραγε γηγενείς, οπουδήποτε γης, να σκέφτονται τον εαυτό τους ως ένα είδος μεταναστών, όπως πραγματικά είμαστε όλοι μας; Όταν μιλάμε για τους `αυθεντικούς` μετανάστες, εννοούμε συνήθως ανθρώπους άλλου χρώματος και άλλης γλώσσας σε σχέση με μας. Μήπως όμως το ίδιο δεν ισχύει και για μας αν θεωρήσουμε τον εαυτό μας όχι να μετακομίζει -τόσο πιθανό πια- σ` έναν άλλο πλανήτη, αλλά η καταδρομή της Ιστορίας να τον φέρνει σε μια απομακρυσμένη και αφιλόξενη για τον ίδιον περιοχή.
Το βιβλίο `Τζιβαέρι. Της ξενιτιάς`, με κείμενα άλλοτε κριτικά και άλλοτε συναισθηματικά, δεν θέλει να εκφράσει παρά μια ξεχασμένη αλήθεια: αν και μετανάστης για τη γειτονιά μας ο αλλόγλωσσος αλλοδαπός, το ίδιο μετανάστες παραμένουμε όλοι μας καθώς βίαια έχουμε ξεριζωθεί από έναν τόπο που τον αγνοούμε - και όχι βέβαια γιατί δεν υπάρχει στον χάρτη. Με τον Οιδίποδα να παραμένει ο γενάρχης της μεταναστευτικής μας περιπέτειας, προκειμένου να ανακαλύψει την πραγματική του ταυτότητα. Κατά συνέπεια μάλλον δεν μας χρειάζεται ο φόβος που προκαλείται στο άκουσμα της λέξης `μετανάστης`. Γιατί ο ίδιος φόβος φωλιάζει μέσα σε όλους τους ανθρώπους, `μετανάστες` και `ημεδαπούς`.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]