Η καταβύθιση στην παιδική ηλικία απαιτεί κι εκείνη τη διάθλαση στο βλέμμα, που μετατρέπει το θέαμα του περίγυρου σ` αυτό που ήταν κάποτε: ένα σύμπαν συνεχών ανακαλύψεων. Ένας κόσμος φαιδρών κι επίφοβων κωδίκων, μια ροή από εικόνες που νοηματοδοτούνται από την προσποίηση, την πόζα και τα κοινωνικά προσχήματα. Η Μαρία Κονδύλη επιχειρεί λοξά αυτή τη βουτιά. Η καταβύθισή της έχει μαεστρία και πειστική επιτήδευση, ξανακερδισμένη αφέλεια και κοριτσίστικη χάρη. Ύστερα από σκληρή επεξεργασία κατορθώνει να κρατήσει τις σωστές θερμοκρασίες μη χάνοντας λέξη. Ξανασυνθέτει ελλειπτικά και μέσα από την όραση ενός κοριτσιού τον αστραφτερό κι οδυνηρό κόσμο των ενηλίκων, όχι μόνο όπως ήταν τότε (1963 - 64), αλλά όπως είναι τώρα και θα είναι πάντα, παρά τις διαφορές κάθε εποχής. Πρόκειται για κείμενο απολαυστικό και χαρίεν, φονικότατο μέσα στην άσπιλη, νηπιώδη του αφέλεια, σχεδόν τρομακτικό πίσω από τα αθώα του κοριτσίστικα ενδύματα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]