Μια κλασική ρήση που εκφράζει το αίσιο τέλος μιας περιπέτειας, μιας ερωτικής ιστορίας, μιας ταραχής, ενός δύσκολου ταξιδιού, μιας θύελλας, ή ακόμα ενός δυσάρεστου περιστατικού. Μια διαπίστωση που κάνουμε ανακουφισμένοι, βλέποντας την ελπίδα να έρχεται, την πόρτα ενός αδιεξόδου να ανοίγει ξαφνικά, το `ουδέν κακόν αμιγές καλού`, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου έχουν όλες καλό τέλος, αλλά είναι απρόβλεπτες. Γραμμένες σε δύσκολους καιρούς, δεν διεκδικούν απλώς το δικαίωμα στην ευτυχία, την ομορφιά, τη λύτρωση και το χαμόγελο· το κατακτούν διότι ο απόηχός τους έχει διάρκεια, καθώς υπογράφονται από σπουδαίους συγγραφείς. Η Μάρω Βαμβουνάκη, ο Βασίλης Βασιλικός, ο Μιχάλης Γεννάρης, ο Κωστής Γκιμοσούλης, ο Στέφανος Δάνδολος, η Λένα Διβάνη, ο Γιάννης Καλπούζος, η Νένα Κοκκινάκη, ο Παναγιώτης Κουσαθανάς, ο Ανδρέας Μήτσου, ο Χρήστος Οικονόμου, ο Μάκης Πανώριος, ο Μανόλης Πρατικάκης, η Λουκία Ρικάκη, ο Αντώνης Σουρούνης, ο Αλέξης Σταμάτης, ο Δημήτρης Στεφανάκης, η Φωτεινή Τσαλίκογλου, ο Μιχάλης Φακίνος, ο Θανάσης Χειμωνάς και ο Νίκος Χρυσός, αναζητούν το καλό τέλος και τελικά το βρίσκουν. Απομένει στον αναγνώστη να το δει κι αυτός, για να βρει και ο ίδιος το καλό τέλος στη δική του ιστορία.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]