Πάντα πιωμένος, ποτέ στην ώρα του. Βγήκα μπροστά και σκέφτηκα. Δεν έχεις πάει μακριά, πουλάκι μου, κι ούτε θα πας. Δεν σε σύρανε μέσ` από τη Λιβύη, τη Σικελία, την Ιταλία του ήλιου και του μπαρουτιού. Δεν σ` αξίζει τίποτα, ενώ σ` εμένα τα πάντα. Ένας άντρας πρέπει να βάζει στο χέρι λίγη δόξα, λίγη περηφάνια, πριν σωθεί το φιτίλι του. Δεν πιάνεται για τίποτα αν αφιερώσεις τη ζωή σου υπέρ λαχανικών και ζαρζαβατικών. Ξαναβγήκα μπροστά για το οριστικό ξεκαθάρισμα κι είδα τη φάτσα του, ψύχραιμη, γωνιώδης και σταθερή σαν μηχανή. Σκέφτηκα. Έξι χρόνια μας χωρίζουν, παλικάρι μου, μετράνε και για σένα και για μένα. Μετά είδα το γάντι εκεί που την προηγούμενη στιγμή ήταν η φάτσα του. Και μετά δεν είδα τίποτα, απολύτως. Ή μάλλον είδα. Αν έχετε ακουστά που λένε ότι βλέπεις αστέρια. Ε, εγώ τα `δα.
Ο Τζακ Ντοτζ, σύζυγος της Έιμυ, είναι χασάπης. Μετρημένος άνθρωπος, της δουλειάς. Με χερούκλες. Και με όνειρο να εγκαταλείψει το Λονδίνο της βροχής και του τσουχτερού παρελθόντος. Τέλη της δεκαετίας του `80, κι ενώ ο κόσμος γίνεται αγνώριστος, ο Τζακ τα καταφέρνει. Κι εμείς τον ακολουθούμε στην τελευταία του διαδρομή. Μια χιουμοριστική, θλιμμένη και σίγουρα συνταρακτική αφήγηση για τον ηρωισμό που απαιτεί η καθημερινή ζωή.
Για το μυθιστόρημα `Τελευταίος γύρος` ο Γκράχαμ Σουίφτ βραβεύτηκε με το Booker Prize. Πρωτοκυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1997 σε μετάφραση της Μαρίας Τσάτσου (εκδ. Νεφέλη). Η ανά χείρας μετάφραση είναι της Άντζελας Δημητρακάκη, για την εφεξής κυκλοφορία του μυθιστορήματος από τις Εκδόσεις της Εστίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]