Τα βιβλία για τον ΕΛΑΣ και για τον ΔΣΕ τα έγραψα περίπου 20 με 25 χρόνια μετά από τη λήξη των γεγονότων. Μοναδικός βοηθός μου ήταν ένα πρόχειρο ημερολόγιο που κρατούσα καθόλη την περίοδο του αγώνα. Οι περισσότερες ημερομηνίες είναι ακριβείς. Υπάρχουν όμως και μερικές που ενδεχομένως να απέχουν από την ιστορική αλήθεια συν πλην επτά μέρες. Τούτο δεν έγινε σκόπιμα. Οι σκληρές συνθήκες της πάλης κατά του εχθρού συχνά δεν επέτρεπαν την ενασχόληση με την καταγραφή των γεγονότων. Επιπρόσθετα, συχνά δεν διέθετα ούτε γραφική ύλη. ‘Αρα και το πρόχειρο ημερολόγιο συμπληρώνονταν αναδρομικά με την πρώτη ευκαιρία. (. . .) Ήθελα σώνει και καλά να καταγράψω, όπως εγώ τα έζησα, τα γεγονότα του αγώνα μας κατά του γερμανικού και βουλγάρικου φασισμού και κατά της βρετανικής και αμερικανικής επέμβασης. Ενδεχομένως θα υπάρχουν πολλοί που έγραψαν την ιστορία αυτού του αγώνα. Η πλειονότητα αυτών, αμφιβάλλω αν πείνασε ποτέ, αλλά βεβαίως δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι κι αυτοί αγωνίστηκαν. Την ιστορία τους της έγραψαν από τη δικιά τους σκοπιά. Λίγοι ή ανύπαρκτοι είναι εκείνοι που έγραψαν την ίδια ιστορία από τη σκοπιά του απλού μαχητή που πολεμούσε πεινασμένος, διψασμένος, ξυπόλυτος και άρρωστος. Εγώ ανήκω σε αυτούς τους απλούς μαχητές. Παρά τις ηρωικές του θυσίες για την πανάκριβη τη λευτεριά, ο λαός αλυσοδέθηκε και σκλαβώθηκε χάρη της ισχύος του αντιπάλου και της ανικανότητας της δικής του ηγεσίας. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]