Η χώρα των Ταραχουμάρα είναι γεμάτη από σημάδια, μορφές, φυσικά ομοιώματα, που δε μοιάζουν καθόλου να γεννήθηκαν τυχαία, λες και οι θεοί, που εδώ είναι πανταχού παρόντες, θέλησαν να κοινοποιήσουν τις δυνάμεις τους μ` αυτές τις παράξενες υπογραφές, όπου η φιγούρα του ανθρώπου είναι αυτή που καταδιώκεται από κάθε μεριά. Από την πρώτη παράγραφο του `Σημαδεμένου βουνού` του `Ταξιδιού στη χώρα των Ταραχουμάρα`, μπαίνει ένας παράξενος παίκτης στο παιγνίδι της φθοράς. Ο μη δυτικός άνθρωπος, εδώ ο Ταραχουμάρα, που συμβάλλει στο σημάδεμα και στην καταστροφή του σώματος και που η παραξενιά του για το δυτικό άνθρωπο βρίσκεται στην παντελή αδιαφορία του γι` αυτό το φθαρτό αντικείμενο. `Δεν είμαι απολύτως τίποτε εγώ`, μοιάζει να λέει, `με το να είμαι κείνο το σώμα`. Ο ινδιάνος είναι ένας εχθρός του κορμιού του, κατά την παρατήρηση του Αρτώ. Κατά συνέπεια, μόνο για τους δυτικούς η αντίληψη για το σώμα μπορεί να είναι τραγική, εφόσον χάνουν κάτι που τους ανήκει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]