Τι σχέση μπορεί να έχει η Ίρις, ένα κορίτσι που μεγαλώνει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Πελοποννήσου τη δεκαετία του 1950, με τον Κόκκινο φρούραρχο, την ντουλάπα του και την Ασφάλεια, με τις δεσποινίδες Καρμπόν και τα Νεραντζάκια, με τους βασιλείς και τις άπορες κορασίδες; Με τα δικά της μάτια προσπαθεί να ερμηνεύσει τη μισαλλοδοξία και το φανατισμό εκείνης της ταραγμένης εποχής, να περιγράψει τι βλέπει, τι ζει, τι αγαπά και τι χάνει. Τα χρόνια περνούν, η Ίρις μεγαλώνει, σπουδάζει, ερωτεύεται. . . Τα πράγματα αλλάζουν, το ίδιο και οι άνθρωποι, ενώ τα γεγονότα τρέχουν. Για την Ίριδα, παρ` όλα αυτά, υπάρχει ένα σταθερό σημείο: το ουράνιο τόξο, που βγαίνει κάθε φορά ύστερα από δυνατή βροχή και φωτίζει τον κόσμο με τα χρώματά του. Το μυθιστόρημα χύνεται σαν ποτάμι. Φαρδιά του κοίτη τα βιώματα μιας ολόκληρης εποχής, όχι και τόσο μακρινής. Είναι ένα αφήγημα που λάμπει. Ένα καταφύγιο ονείρου, που φωτίζεται από τα ελπιδοφόρα Χρώματα της Ίριδας. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]