Ο Στρατής Αστρομποϊλής το τι ένιωθε κάθε νύχτα που περνούσε το κατώφλι των ονείρων του για να πιει μονορούφι τους χυμούς τους δεν περιγράφεται. Όνειρα, όνειρα, όνειρα! Στη συνέχεια τ` άφηνε ελεύθερα να δρουν, να παίζουν, να ορμάνε, να ουρλιάζουν, να πετροβολούν, να πυροδοτούν με τα χνότα τους το υλικό τους, ώστε να τον παρασύρουν ίσαμε τον έβδομο ουρανό. Κι άλλοτε, αμέσως μετά από κάθε χρήση, τα ξέπλενε και τα στέγνωνε στα βλέφαρά του για να διατηρήσει καθαρή την εμφάνισή τους. Ορίστε, ορίστε κατάσταση! Είχε ξοδέψει τόσα και τόσα όνειρα, που ένιωθε πάμπλουτος! Απ` την άλλη μεριά οι φιλενάδες του οι νότες, σαν παιδούλες με αλεπουδίσιες ουρές, μπουκώνονται με φρυγανιές ολικής άλεσης, που είναι αλειμμένες με βούτυρο και μαρμελάδα με γεύση φρούτων. Αχ, αυτές οι αχόρταγες νότες που σαν παιδούλες κουνούν πέρα δώθε τις αλεπουδίσιες ουρές τους και κάνουν του κόσμου τις σκανταλιές. Αχ, αυτές οι γλυκούτσικες νότες! Δε βάζουν μέσα γλώσσα οι γαλιάντρες και γίνονται μαλλιά κουβάρια. Ώσπου...