ΟΙ ΣΚΙΣΜΕΝΕΣ ΛΟΥΡΙΔΕΣ

Της ψυχής οι σκισμένες λουρίδες,
φίδια και πόνος αστραπών πεσμένες στο χώμα,
με τον μεγάλο άνεμο ακόμα παλεύουν.

Της κραυγής τα κουρέλια σε χίλια κομμάτια σκιστήκαν
και σφαδάζουν στις εξόδους της γης
και κρατιώνται ακόμα με πάθος απ` το μεγάλο σώμα,
από τ` άνθος της μέθης
που άνοιγε κι έκλεινε τη ζωή.

Στις φρικιάσεις δίπλα της θάλασσας,
ακόμα τραντάζεται απ` το λυγμο
ακόμα προχωρεί στις βαθύσκιωτες της καρδιάς του στοές,
ο άνθρωπος,
πυρπολημένος και νικητής,
που απ` της αιωνιότητας το βέλος πόθησε ολόκληρος να καεί.

(από τη συλλογή "Οι σκάλες", 1976)