Κάποιο βράδυ στην προκυμαία πήρε το λόγο ο γεροπαραμυθάς ο Τσέκο:
Με την άδειά σας, κυρίες και κύριοι, θα πω σήμερα μια παμπάλαιη ιστορία για μια όμορφη γυναίκα, ένα νάνο και ένα ξόρκι, μια ιστορία πίστης και απιστίας, έρωτα και θανάτου, όπως είναι άλλωστε όλες οι παλιές και οι νέες ιστορίες και περιπέτειες.
Η δεσποινίς Μαργαρίτα Καντορίν, κόρη του ευγενούς Μπατίστα Καντορίν, ήταν στον καιρό της από τις όμορφες της Βενετίας η πιο όμορφη, τα ποιήματα και τα τραγούδια που γράφονταν για χάρη της ήταν περισσότερα από τα θολωτά παράθυρα των παλατιών στο μεγάλο κανάλι και πιο πολλά από τις γόνδολες που πλέουν μιαν ανοιξιάτικη βραδιά ανάμεσα Ponte del Vin και Dogana.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]