(...) Το παιχνίδι είναι το μέσον που κάνει το παιδί κοινωνικό, με τη βοήθειά του πραγματοποιεί την προσαρμογή του με το εξωτερικό περιβάλλον, ανακαλύπτει το εγώ του και γενικά τις ικανότητές του. Το παιδί κατά την ώρα του παιχνιδιού κρίνει, μα και κρίνεται από τους συμπαίκτες του, αγαπά και αγαπιέται, φωνάζει, μαλώνει, θυμώνει, μα ποτέ δεν μισεί. Μόλις τελειώσει το παιχνίδι, τα βλέπουμε όλα μονιασμένα, αγκαλιασμένα και αγαπημένα. Ονειρεύονται τις ώρες που θα βρεθούν πάλι μαζί, για να επιδοθούν στο παιχνίδι, να προσηλωθούν σ’ αυτό, και να προσφέρει καθένα τις υπηρεσίες του στην ομάδα του (...) Οι καλύτερες σημερινές συνθήκες ζωής, η εξέλιξη της βιομηχανίας σε παιδικά παιχνίδια, και η παραμόρφωση του περιβάλλοντος από τα σύγχρονα σκαπτικά μέσα, είναι οι λόγοι που άλλαξαν τον τρόπο, και το περιεχόμενο των παιχνιδιών (...) Η προσπάθεια αυτή του εκλεκτού μας συμπολίτη Νικολάου Νόου, να μας γυρίσει, δηλαδή, νοερά, 50 και 60 χρόνια πίσω, και να ζωντανέψει την παιδική ζωή μας, αξίζει τον κόπο, γι` αυτό και του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]