«Κάθε μάχιμος εκπαιδευτικός, δηλαδή εκπαιδευτικός του πίνακα, είναι λίγο-πολύ ένας θεατρίνος. Έχοντας κατά νου ένα σενάριο και αυτοσχεδιάζοντας ανάλογα με το ακροατήριο-τάξη, παίζει ένα ρόλο· επιτυχημένα ή αποτυχημένα. Την επιτυχία της `παράστασης` την αισθάνεται πρώτα πρώτα ο ίδιος· από τα λαμπερά μάτια των μαθητών του. Την αποτυχία επίσης· από τα απλανή βλέμματα· αν έχει το θάρρος και το κουράγιο να τα αντικρίσει. Αν αγαπά το ρόλο του και τους μαθητές, η αγάπη αντιγυρίζει σ` αυτόν. Και τον ξανανιώνει. Και τον φωτίζει. Αυτό το `σενάριο για τη Γεωμετρία` είναι μια πρόταση για ανέβασμα του έργου του Ευκλείδη από τους μαθητές των σχολείων, αλλά και μια πρόταση για αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας που, όπως είναι σήμερα, έχει κέντρο και σημείο αναφοράς τον καθηγητή. Άλλωστε τι ήταν το θέατρο στην αρχαία Ελλάδα; Μια διαδικασία μετάδοσης της γνώσης -και όχι μόνο- με ευχάριστο τρόπο.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]