Στις πλατιές μυθιστορηματικές συνθέσεις του -«Οι Πανθέοι», «Η αίθουσα του θρόνου», «Οι φρουροί της Αχαΐας», «Οι τελευταίοι εγγονοί»- ο Τάσος Αθανασιάδης αφηγήθηκε την εξέλιξη της νεοελληνικής κοινωνίας από τα τέλη του περασμένου αιώνα ώς τις μέρες μας. Στο βιβλίο «Τα παιδιά της Νιόβης» καταπιάστηκε να εξιστορήσει -με επίκεντρο τη γενέτειρά του Σαλιχλί»- τη ζωή του μικρασιατικού ελληνισμού υπό την τουρκική κυριαρχία και την ελληνική κατοχή ώς το διωγμό από τις εστίες του μετά την αποχώρηση του ελληνικού στρατού. Στους δύο τελευταίους τόμους των «Παιδιών της Νιόβης» ο Τάσος Αθανασιάδης ολοκληρώνει την εξιστόρησή του αφηγούμενος τις δραματικές περιπέτειες της προσφυγιάς σε μια Ελλάδα με οικτρά οικονομικά, υποχρεωμένη να περιθάλψει ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπινα ερείπια, μέσα σε αδιάκοπη πολιτική και κοινωνική αναταραχή -επαναστάσεις, στρατιωτικά κινήματα, εκθρονίσεις, μεταπολιτεύσεις· εν τω μεταξύ οι «πρόσφυγες», αξιοποιώντας τα έμφυτα χαρίσματά τους, κατορθώνουν να αναδειχθούν στην οικονομική ζωή, στις επιστήμες, στα γράμματα και τις τέχνες, στην πολιτική, έτσι ώστε να αναγνωριστεί η συμβολή τους στην ανόρθωση της νέας πατρίδας τους κατά την τετραετία της τελευταίας πρωθυπουργίας του Ελευθέριου Βενιζέλου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]