Ο Γιάννης Κακουλίδης, πρόσφυγας της Μικρασιατικής καταστροφής, χαρακτηριστικός αγωνιστής της γενιάς του, πριν περάσει στην αφήγηση των περιπετειών του, αφιερώνει αρκετές σελίδες στον αγώνα των πρώτων προσφύγων να επιζήσουν. Περιγράφει ζωντανά τα ήθη και τα έθιμα που κουβάλησαν μαζί τους τα θύματα εκείνης της τραγωδίας, την καθημερινή τους ζωή, την πρόγευση της πολιτικής συμμετοχής με την υποχρεωτική ένταξη στην ΕΟΝ. Ύστερα έρχεται η Κατοχή, η φυσιολογική ανάπτυξη αντιστασιακού πνεύματος, η συμμετοχή στο ΕΑΜ και αργότερα στην ΕΠΟΝ. Τότε αρχίζει η μυθιστορηματική περιπέτεια του αγωνιστή Κακουλίδη.
Το βιβλίο του Γιάννη Κακουλίδη δεν είναι ένα στεγνό ημερολόγιο, ούτε μια αυτοβιογραφία. Είναι η αφήγηση, πότε δραματική, πότε χιουμοριστική, της πορείας ενός από τους εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, που δεν ήξερε ούτε τι λέει ο Μαρξ ούτε ο Λένιν, ήξερε, όμως, ποιο ήταν το χρέος του σαν κοινωνικού ανθρώπου, σαν δημοκράτη και πατριώτη, σαν Καισαριανιώτη αριστερού - και το έκανε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]