«Κρίνω τον Αργύρη μα και σε μένα συμβαίνει το ίδιο. Τίποτα δεν γράφτηκε μέσα μας `ανεξίτηλα`. Χρειάστηκε να προσπαθήσω κάμποσο καιρό για να ξεφύγω από τη μαγεία της λέξης. Είδα μπρος μου, σαν να ήταν τώρα, τον πατέρα στο τραπέζι... Βρόντηξε τη γροθιά του και χοροπήδησαν τα ποτήρια. Η Ισμήνη είχε ζαρώσει κι εγώ ήμουν μαζεμένος. Δεν είχε ξαναγίνει ποτέ ώς τότε τέτοιο πράγμα. Μάλωνε τον θείο Ιάκωβο. `Βάλε μυαλό, Ιάκωβε, άμα δεν λογαριάζεις την κοινωνία μία φορά, δεν σε λογαριάζει δέκα αυτή! Έχει κρίση η κοινωνία, έχει μάτια και βλέπει, έχει αυτιά και ακούει`».
«Δεν υπάρχουν όρια! Μονάχος μου θα το αποδείξω αυτό...» λέει ο ήρωας του μυθιστορήματος, πληγωμένος ακριβώς από αυτή τη συνείδηση των ορίων που περιορίζουν ασφυκτικά τον άνθρωπο και τον ταπεινώνουν σε όλη του τη ζωή. Αυτό είναι το γενικότερο πρόβλημα που ανακινεί, εκφράζει και θέτει η Γαλάτεια Σαράντη. Η ύπαρξη των ορίων και ο αγώνας του ανθρώπου να καταλύσει τα αμέτρητα φράγματα που έχουν θέσει η ζωή και οι άνθρωποι μέσα μας και γύρω μας. Το τρομερό δίλημμα της επιλογής ανάμεσα στο συμβιβασμό, στην υποταγή και την ανταρσία...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]