1. ΑΤΑΚΤΑ ΘΑ ΔΙΑΤΡΕΞΩ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ βιβλίου, παραβιάζοντας αρκετά άτσαλα την στοιχισμένη σειρά τους (Πρόλογος, Βαβέλ, Στα σκοτεινά, Οι παρατυπίες του ορθολογισμού). Είμαι βέβαιος ότι ο συγγραφέας του θα διασκεδάσει με τον «ανακειμενισμό» μου αυτόν, καθώς και με την πρόθεσή μου (που την αθωώνει η ισόβια συμμαθητεία μας) να παίξω λίγο με την γραφή του - να παίξω μαζί του. Καλλίτερα από εμένα γνωρίζει (και το διδάσκει) πως αν φύση του λόγου είναι η ακυριολεξία, μνησικακία του είναι - για την καταναγκαστική σύμβασή του με τους φανατικούς (φοβούμαι ότι αποκλειστικά φανατικοί υπάρχουν) της γλώσσας-σταυρολέξου: η ακριβολογία, από ημιμαθή συνήθως, της λεζάντας και η μοριακή λεξικλασία - να ανακουφίζεται κάπως με την υποκριτική «κυριολεξία» της. Θα μιλήσω λοιπόν «κυριολεκτικά», δηλαδή στα τυφλά - κι ό,τι βγει.
Άλλωστε, τι αποκλείει ο πραγματικός δράστης της παρανάγνωσης να μην είναι ούτε ο αναγνώστης ούτε ο συγγραφέας, αλλά ένας αλλόκοτος και απρόσκλητος(;) Διορθωτής που την τελευταία ώρα εισβάλλει λαθραία στο τυπογραφείο για να ασελγήσει πάνω στο κείμενο και ανακατεύοντας στην τύχη λέξεις, φράσεις, στίξεις, παραγράφους το τρομοκρατεί και το αναστατώνει, το κάνει αγνώριστο; [...]