ΕΛΛΗ
Σκεφτόμουν πόσο συχνά ήθελα κάποτε να αφεθώ στην μαγική στιγμή καθώς την έλεγα, πού πρέπει να ήταν κάτι σαν την ανυπαρξία, κάτι σαν το κενό πού δεν είναι όμως κενό. Σα να κοιτάζω με πίστη καί με προσήλωση την πράσινη γυάλα των μάγων, πού θα μου ανοίξει κάποτε το δρόμο πού αναζητώ καί θα μου δείξει τον τρόπο να καταλάβω.
Μία παθητική στάση φαίνεται πώς είναι, δοκιμασμένη όμως από πάντα. Είμαι βέβαιη πώς οδηγεί -χωρίς έλεγχο, χωρίς ανεξέλεγκτες άλλες επιδράσεις- σε μια ελευθερία. Σιγά σιγά, σκαλοπάτι σκαλοπάτι, με υπομονή και ταπεινοσύνη θέλω να δω πώς διαμορφώθηκαν τα αληθινά χαρακτηριστικά μου, η αληθινή μου φωνή, οι μυστικοί δεσμοί πού με ενώνουν με τους ανθρώπους και ακόμη, όσο γίνεται, να δω κάτι από το μυστικό πού κρύβουν οι πέτρες και το νερό και τα αστέρια. Όλα τα πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων. Θα μου τα αποκάλυπτε η μαγική στιγμή! Λέξεις, φωτισμός, τόνος και νύξεις οδηγούν σε περάσματα πού θα μπορούσα να τα ακολουθήσω ως το τέλος χωρίς φόβο, νιώθοντας να υφαίνονται μέσα μου, τάχα από το τίποτα, τάχα από το άγνωστο, εσωτερικές δυνατότητες πού υπήρχαν από πάντα και περίμεναν μια ορισμένη στιγμή για να αποκαλυφθούν. Σε μια τέτοια στιγμή ήμουν όταν με ρώτησε ο Θέμης:
Μητέρα, ξέρεις γιατί ζεις; [. . .]