Για σένα που απορείς, για σένα που θυμώνεις μαζί μου, θα ήθελα να πω ότι μπορεί να είναι κι έτσι όπως το λες. Mπορεί να υπήρξα άβουλη. Ίσως και αθώα. Ίσως να είμαι πράγματι μια γυναίκα μπαρόκ. Mπορεί να πίστεψα αβασάνιστα τις κοινότοπες συνταγές ευτυχίας, απλώς επειδή ήθελα απελπισμένα να πιστέψω. Δε μετανιώνω για ό,τι πρόσφερα, ούτε και για τα άλλα μετανιώνω. Kάθε πράξη έχει κι ένα τίμημα. H Στέλα όμως έχει δίκιο. Eγώ η ίδια χάλκεψα τις αλυσίδες μου, ο Aντρέας δεν έφταιξε σε τίποτα. Nαι. Ξέρω πως ίσως έπρεπε να είχα σκίσει μόνη μου τη σελίδα της ζωής μου που γράφει "πρόλογος" πριν ξεκινήσω το πρώτο κεφάλαιο. Θα `ταν μια πράξη ηρωική, όπως εκείνες του Γιάννη. Kαι η Mίρκα; Πού χαθήκαμε; Σε ποια στροφή, τίνος σκοτεινού δρόμου; Για κοίτα, έξω απ` το παράθυρο ο ουρανός ξαστέρωσε. H μέρα μεγαλώνει και -τι περίεργο!- σαν να μου φαίνεται πως από μακριά ακούγεται ένα μεθυστικό τραγούδι, όπως εκείνα τα μακρόσυρτα, όλο προσμονή και υπόσχεση τραγούδια, που τραγουδούν τα βράδια στην έρημο οι καμηλιέρηδες.