Καθισμένο στον κόκκινο καναπέ δίπλα στο μεγάλο μπαρ του κρουαζιερόπλοιου, ένα νέο κορίτσι παρατηρεί επιβάτες και ναυτικούς και ανακαλύπτει πόσο οι άνθρωποι γίνονται αληθινοί και συχνά ευάλωτοι όταν ταξιδεύουν. Οι επιβάτες βιάζονται να απολαύσουν, όσο γίνεται περισσότερα στις καθορισμένες μέρες της φυγής τους από την πραγματικότητα, ενώ οι ναυτικοί φτιάχνουν ένα προπέτασμα ωραιοποίησης που πίσω του κρύβονται άπειρες αγωνίες και ανασφάλειες. Το κορίτσι ωριμάζει αντιμετωπίζοντας τη σκληρότητα των σοβαροφανών και την παιδικότητα των σκληρών, αποκτά διαίσθηση, γίνεται επιφυλακτική, ανακαλύπτει την άμυνα, διδάσκεται, αλλά χάνει τον αυθορμητισμό της πρώτης νιότης. Σαν τις παλιές γοργόνες στα ακρόπρωρα των καραβιών, βλέπει αμέτοχη τα πάθη των ταξιδιάρηδων και σωπαίνει, όμως τα καταγράφει υποσυνείδητα ως τη μέρα που σκέφτεται πως οι ιστορίες των ναυτικών είναι συνήθως γραμμένες από τους ίδιους, παρουσιασμένες κάτω από το δικό τους πρίσμα. Γιατί λοιπόν να μη γράφουν ιστορίες της θάλασσας ιδωμένες με τη ματιά μιας γυναίκας;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]