Δεν βλέπομεν τίποτε... Και όμως... Εις τα πλάγια ενός λόφου περισσότερον απομακρυσμένου, του οποίου η κορυφή περνά την Καστρίτσαν, εν μικρόν σημείον καπνού κοκκινίζει, έπειτα εν άλλο... Ολίγα δευτερόλεπτα περνούν και διασχίζουν ήχοι την καθαράν ατμόσφαιραν· ο θόρυβος του θανάτου φθάνει μέχρις ημών... Αι οβίδες σκάζουν προ των οφθαλμών μας προτού σκάσουν εις τα αυτιά μας.
Κάποιος μου δίδει εξηγήσεις: Τα Ελληνικά αποσπάσματα, ερχόμενα αναμφιβόλως από το Μέτσοβον, το οποίον κατέχεται ήδη, κατέλαβον τους λόφους τους περιστοιχίζοντας την Καστρίτσαν... Ο Τουρκικός στρατός, βοηθούμενος από το πυρ του φρουρίου, προσπαθεί να τους εκδιώξη.
Τα μικρά στίγματα του καπνού πολλαπλασιάζονται, λάμπουν εις τον ήλιον. Οι κανονιοβολισμοί διαδέχονται αλλήλους συχνότεροι, οι πυροβολισμοί επαναλαμβάνονται...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]