Διάφορα κορίτσια περπατούσαν αγέρωχα, προσβλητικά. Ήταν αξιοθαύμαστο το πώς τόνιζαν με το ντύσιμό τους τα φυσικά χαρίσματά τους. Και οι πιο ελκυστικές όμως ήξεραν ότι ο πόθος του άντρα κρατάει λίγο. Ας στόλιζαν, ας μεριμνούσαν εξ αυτού του λόγου για το σώμα τους, στην αγάπη τις οδηγούσαν τα βήματά τους. Και προσπαθούσαν κυρίως με τα χαρίσματα των προσώπων τους να κάνουν τον πόθο πιο υποκειμενικό, πιο προσωπικό και μόνιμο. Ένιωθαν κι αυτές όπως η Αζερίν ότι μόνον η αγάπη θα αδιαφορούσε για την ηδονή, ίσως μόνον η αγάπη θα δημιουργούσε περίπου μόνιμες προϋποθέσεις ηδονής.
Μόνον η αγάπη θα περιέβαλε την ηδονή με φως.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]