Όταν τα πράγματα έρχονται ανάποδα, χρειάζεται κάτι καίριο να ειπωθεί για να μπορούμε να σταθούμε όρθιοι αντίκρυ τους. Πώς όμως είναι δυνατόν να νοηθεί και να χαρακτηριστεί το γεγονός του πόνου; Για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα αυτό συγκροτήθηκε κάποτε ένας λόγος συμπαράστασης, στη διάθεση εκείνων που ξαφνικά αποσβολώνονται από τα απρόοπτα. Παραμυθητικά αποφθέγματα και επιχειρήματα από την ομηρική εποχή, τους ρωμαϊκούς χρόνους, τον όψιμο Μεσαίωνα, μέχρι τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, συνδυάσθηκαν για να υπενθυμίσουν τα αναπόφευκτα και να προσφέρουν διεξόδους. Βαθμιαία αυτή η τέχνη παρήκμασε. Οι συμβουλές του Μάρκου Αυρήλιου και του Μονταίνιου για το πώς θα ενισχυθεί η ανθρώπινη αντοχή έχουν αντικατασταθεί από έντυπες και ηλεκτρονικές συνταγές για το πώς θα συνεχίσει το άτομο να ζει «όπως-όπως». Οι άτυχοι ζηλεύουν τους τυχερούς, οι τυχεροί φοβούνται μήπως γίνουν άτυχοι, κι αυτό ονομάζεται κόσμος. Με ποιον τρόπο, άραγε, φεύγει κανείς από τη φαιά συνθήκη;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]