«Μας χορηγούν ένα είδος επιδόματος αρκετά παχυλού, το οποίο κατατίθεται κάθε δώδεκα του μήνα, και κανείς δεν έχει παράπονο. Στην ουσία δεν τους ξαναείδαμε από τότε. Κι αρχίσαμε τη ζωή μας. Τη νύχτα. Αυτό, παρόλο που εσείς είστε ο γιατρός και εγώ ο άρρωστος, που εσείς είστε ζωντανός και εγώ νεκρός, παρ’ όλες τις διαφορές μας, είναι κάτι στο οποίο ελπίζω ότι θα με καταλάβετε πραγματικά. Η νύχτα (. . .), το μισό της ζωής, το ανάποδό της, εκεί όπου έχουμε άδεια εισόδου. Η νύχτα είναι ένας κόσμος χωρίς παιδιά. Χωρίς ηλικιωμένους. Η νύχτα είναι ένας κόσμος χωρίς αγάπη. Χωρίς τους πόνους της αγάπης. Αυτή μου επέτρεψε να ξεχαστώ και να κουβαλάω μαζί μου και τη Βιολαίν, για όσο κρατούσε, μέχρι σήμερα. Δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια χωρίς παρελθόν, χωρίς καμιά εγγραφή στη μνήμη, απλώς περαστικοί, ζούμε με τα φαντάσματά της, αφού και εμείς φαντάσματα είμαστε, περνάμε στην άλλη πλευρά, και όλα τα υπόλοιπα εξαφανίζονται με το ξημέρωμα. Οι βρικόλακες τα κατάλαβαν όλα» (. . .) «Τη νύχτα δε μας προστατεύει τίποτα. Τη νύχτα βγαίνετε από τα χαρακώματα, είστε ακάλυπτοι. Μάλλον γι’ αυτό τη διαλέξατε. Η νύχτα είναι διπλής όψεως, είναι συγχρόνως το έξω και το καταφύγιο». Δύο φίλοι,ο Αντουάν και ο Μπερτράν με το παρατσούκλι «Μίστερ Λώρενς», παράσιτα της νύχτας, απρόσκλητοι τζαμπατζήδες στα νυχτερινά κέντρα και στα πάρτυ και τα κοκτέιλ του Παρισιού, μπλέκουν σε μιαν άνευ προηγουμένου περιπέτεια στην αναζήτηση του μυστηριώδους Ζορντάν, με το χλομό δέρμα και τα μάτια ψαριού, που πίνει μόνο μπλάντυ-μαίρη. Στην «αρρώστια της νύχτας» θα συναντήσουν αγριεμένους πορτιέρηδες νυχτερινών κέντρων, τρελαμένους μηχανόβιους, μαφιόζους, ψυχίατρους και χαμένα παιδιά, σε μια καταβύθιση στο βορβορώδες παρελθόν των ηρώων. Μια σκοτεινή και άγνωστη πλευρά του Παρισιού. Ο Τονίνο Μπελακουίστα ξανά, μετά την Κωμωδία των Αποτυχημένων με το πικρό χιούμορ, την αργκό, τις εξωφρενικές καταστάσεις αλλά και τη μεγάλη ευαισθησία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]