`Αν οι σκέψεις μας είναι ο γεννήτορας της ζωής μας, τότε γιατί το περίσσευμα της αίσθησής μας να είναι η μιζέρια και όχι η ελπίδα;` Αν οι δικές μας σκέψεις σκηνοθετούν τα τυχαία και η δική μας αντίδραση στα νέα δεδομένα μπορεί να τα μετατρέψει σε παρελθόντα ή να τα κάνει μοιραία, τότε γιατί οι άνθρωποι να μην ξεπερνάμε με ευκολία όλα τα δυσάρεστα της ζωής; Γιατί να λιμνάζουμε σε αυτά, λες και μόνη μας επιθυμία είναι να εγκλωβίσουμε τη ζωή μας στη μιζέρια; Ο συγγραφέας σε αυτό το μυθιστόρημα, μέσα από το μύθο της γλαφυρής του ιστορίας, ανάγει τους ήρωες σε δημιουργούς της δικής τους πραγματικότητας και τη ζωή τους σε παρατηρητή μιας ιστορίας που γεννιέται από το πουθενά μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Μας λέει πως του καθενός μας η πραγματικότητα έχει μάνα τα όνειρά μας και πατέρα την ελπίδα και μας βεβαιώνει πως στη ζωή μας τίποτα δεν μπορεί να γίνει μοιραίο για εμάς, αν η μάνα ζωή μας τροφοδοτεί με ιδέες τη σκέψη μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]