Η παρρησία των εποχών
ανθοφορία των βρύων
πάνω στο βράχο που κοιμούνται
τα άλογα του Μυροβλήτου·
όπως κειμήλια πενθίμων ενιαυτών
όπως Δευτερονόμιον ερήμων ήχων.

Απεδήμησαν. Δεν περπατούν απόγευμα στην πλατεία
οι νεαρές εκείνες κυρίες.
Μόνο κάτω από τη γαλάζια μου ομπρέλλα
αγαπούν κάποτε να μειδιούν.
Πώς θα κρατήσω τα ωραία των όμικρον;
Τι φτερά τα παίρνουν... Βαδίζω.
Το βαθύ μου φόρεμα
πάνω από παλαιές εκκλησίες
όπως τα στέφανα του υμεναίου στα χόρτα.
Τα στέφανα του υμεναίου
στο σκοτεινό νερό.
[...]

Πλέον δεν πενθώ εσαεί θα λευκαίνωνται
τα οστά ωραιοτάτης ελευθερίας.
Με τα χείλη της σπεύδω στην αιδώ
προσευχομένων νηπίων.
Τα συλλογίζομαι. Τι εξαιρετική ώρα χιονιού
και όχι ανέμων. Ένας επαινετός θάνατος
βαθαίνει αυτό το μεγαλοπρεπές βελούδο. Άνθη και μικροί
θησαυροί.
Γνωρίζω ακόμη την ιστορία του νέου
και της χρυσής άμμου που τον εσκέπασε. Θα ήταν άνοιξη.
Αλλά φοβάστε πλέον τις εποχές; Πώς σας νέμονται;
Με τα ρίγη των; Με το σπαθί των.