Τη ζωγραφική τέχνη του Σωτήρη Σόρογκα την έχουν τιμήσει έγκυροι κριτικοί με αναλύσεις που άγγιξαν το στοχαστικό της βάθος. Ανατρέχοντας σ` αυτές τις κριτικές, αναρωτιέσαι ποια αθέατη πλευρά του έργου του μπορεί ακόμη να εξερευνήσει ένα άλλο βλέμμα. Σχεδόν αποθαρρύνεσαι. Δεν σου απομένει άλλη επιλογή από το να ξαναζήσεις αυτήν τη συνάντηση με το έργο, ριψοκινδυνεύοντας μια επανάληψη ή μια κοινοτοπία.
Η ζωγραφική του Σωτήρη Σόρογκα ανθίζει μέσα στο κλίμα που δημιούργησαν στη δεκαετία του `70 δύο συγκλίνοντα ρεύματα: η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για το σχέδιο και το μινιμαλιστικό κίνημα, που αναπτύσσεται ως αντίδραση προς τις ασωτίες και τις υπερβολές της Ποπ-αρτ. Το σχέδιο από την ίδια του τη φύση τείνει προς τη λιτότητα και τη μονοχρωμία. Ο μινιμαλισμός (η τέχνη του ελάχιστου) το ευνοεί και το κατευθύνει προς θεματικές εμμονές, αποκλείοντας τη διασπορά και την ποικιλία.
Ο Σόρογκας βρίσκει μέσα σ` αυτό το ιστορικό κλίμα το άλλοθι των δικών του εξερευνήσεων ή καλύτερα, για να ακριβολογούμε, των δικών του καταδύσεων. Γιατί οι εικόνες που μας προτείνει ο ζωγράφος είναι πολύ περισσότερο εσωτερικές. Αντικατοπτρισμοί μιας πραγματικότητας, που την ψηλαφεί ένα στοχαστικό βλέμμα και τη μετουσιώνει σε καθαρό πνεύμα. [...]
(Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα, "Μνήμη και τέχνη στη ζωγραφική του Σωτήρη Σόρογκα")