Ο συγγραφέας προσφέρει στη μελέτη του μία συστηματική ανάπτυξη των προτάσεων του ιερομονάχου Ιακώβου, την οποία εμπλουτίζει με κριτική και συγκριτική αναφορά στην κανονική παράδοση της περιόδου Οικουμενικών συνόδων, όπως επίσης και στους εγκρίτους βυζαντινούς σχολιαστές των υστεροβυζαντινών χρόνων. Η πρωτοτυπία του θέματος και η μεθοδική αξιοποίηση του πηγαίου υλικού έδωσαν στον συγγραφέα τη δυνατότητα να προσφέρη μια αξιόλογη μελέτη τόσο για τη Βακτηρία των Αρχιερέων και τον συντάκτη της, όσο και για το προβαλλόμενο κανονικό πλαίσιο των σχέσεων των Αρχιερέων προς τις ιερές μονές και τους μοναχούς. Υπό την έννοια αυτή, η μελέτη καλύπτει ένα κενό στη σχετική βιβλιογραφία και ανοίγει προοπτικές για περαιτέρω έρευνα του ζητήματος των σχέσεων των Μοναχών προς τους οικείους Αρχιερείς κατά τους χαλεπούς καιρούς της τουρκοκρατίας. (Βλάσιος Φειδάς)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]