Το βιβλίο αυτό εξετάζει τις θεωρητικές βάσεις της αυτονομίας του δικαίου, με ιδιαίτερη αναφορά στο συνταγματικό δίκαιο. Παραδοσιακά, το συνταγματικό δίκαιο βασίζει την αξίωσή του ότι είναι κάτι διαφορετικό από την ηθική και πολιτική επιχειρηματολογία σε μια γενική και αυστηρή διάκριση μεταξύ δικαίου και ηθικής. Η διάκριση αυτή υποστηρίζεται θεωρητικά από τη φιλοσοφία του νομικού θετικισμού, η οποία διδάσκει ότι οι νομικές προτάσεις είναι από τη φύση τους κάτι διαφορετικό από ηθικές αξιολογήσεις. Η παρούσα μελέτη προσπαθεί να αναδείξει τα μεγάλα θεωρητικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η γενική και αυστηρή διάκριση δικαίου και ηθικής και υποστηρίζει ότι η ακριβώς αντίστροφη θέση είναι σωστότερη: ότι δηλαδή η διάκριση δικαίου και ηθικής, όπως και κάθε θεωρία για το τι είναι δίκαιο, βασίζεται σε μια αξιολογική αντίληψη περί της ορθής οργάνωσης του κράτους και της κοινωνίας. Η αυτονομία του δικαίου προϋποθέτει την αρχή του κράτους δικαίου και τη διάκριση της δικαστικής λειτουργίας από τις πολιτικές λειτουργίες, δηλαδή τη νομοθετική και την εκτελεστική. Συνεπώς, η αυτονομία του δικαίου και η αυτάρκεια της νομικής επιστήμης δεν είναι ένα πολιτικά ουδέτερο γεγονός, αλλά ένα πολιτικό αίτημα που απορρέει από μια θεωρία φιλελεύθερου και δημοκρατικού συνταγματισμού.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]