ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
§1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ. ΓΕΝΕΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
1. Ιστορική εξέλιξη
Ελευθερία και δημοκρατία βαδίζουν παράλληλα. Από την άποψη αυτή δεν φαίνεται να έχουν άδικο οι συγγραφείς εκείνοι, που αναζητούν τα πρώτα ίχνη των ατομικών ελευθεριών στην αρχαία Αθήνα, όπου γεννήθηκε και ευδοκίμησε το δημοκρατικό πολίτευμα. Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία η παντοδυναμία του πολίτη συμβαδίζει με την παντοδυναμία του νόμου. Σε αυτόν ακριβώς τον λόγο οφείλεται ο σεβασμός του πρώτου στο δεύτερο. Προσωπική ελευθερία και κρατική υπεροχή, που σήμερα εμφανίζονται από πολλούς συγγραφείς ως διαλεκτικά ασυνδύαστες, θέση και αντίθεση, βρήκαν στην άμεση αθηναϊκή δημοκρατία τον επιτυχέστερο συνδυασμό τους.
Κάτω από αυτό το πρίσμα θα ήταν ίσως ορθότερη η κατανόηση των `ατομοκρατικών` αντιλήψεων των αρχαίων Ελλήνων και κυρίως των διδασκαλιών της στοάς, οι οποίες, όπως γράφει ο L. Duguit, επηρέασαν τον 16ο αιώνα τους προτεστάντες συγγραφείς και στη συνέχεια τους νεώτερους δημοσιολόγους. Τα θεμελιώδη δικαιώματα αποτελούν προσταευόμενες από το δίκαιο βασικές πλευρές της ανθρώπινης υπόστασης και δραστηριότητας. Με την έννοια αυτή και χωρίς την απαίτηση της ύπαρξης ενός ιδιαίτερου και υπερέχοντος συνταγματικού κειμένου με την σημερινή έννοια, θεμελιώδη δικαιώματα ανιχνεύονται στην αρχαία Ελλάδα. Ελευθερία και ισότητα, βασικές αρχές της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, αποτελούν `μητρικά δικαιώματα`, θεμελιώδεις αρχές, οι οποίες προσδιορίζουν νομικά το status του πολίτη. Η απόλαυσή τους περισσότερο φαίνεται ν` αποτελεί νομική κατάσταση, παρά απλή εξωνομική πραγματικότητα. Η ελευθερία προσλαμβάνει θεμελίωση φυσικού δικαίου, όπως επιβεβαιώνει η ρήση του ρήτορα Αλκιδάμαντα, την οποία διασώζει ο Αριστοτέλης: `και ως εν τω Μεσσηνιακώ λέγει Αλκιδάμας, ελευθέρους αφήκε πάντας ο θεός, ουδένα δούλον η φύσις πεποίηκεν`. [...]