Τι μαγειρεύουν οι νοικοκυρές στο Λονγκ Άιλαντ και σε τι διαφέρει η κουζίνα τους από αυτή των μαμάδων και των γιαγιάδων τους που γεννήθηκαν στη Σπάρτη ή την Κεφαλονιά; Ο μόνος τρόπος για να το μάθω ήταν η απευθείας ερώτηση. Πήγα σε εστιατόρια και καφενεία. Σε εκκλησίες και κοινότητες τις Κυριακές μετά τη Λειτουργία ή στις γιορτές που οργανώνουν οι κυρίες της Φιλόπτωχου. Όταν έλεγα ότι συγκεντρώνω υλικό για την κουζίνα των Ελληνο-Αμερικανών, οι άνθρωποι άνοιγαν την πόρτα τους και την καρδιά τους. Η έρευνα συνεχίστηκε και στην Αθήνα, στην Εθνική Βιβλιοθήκη, στη Βιβλιοθήκη της Βουλής και στη Γεννάδιο. Η κοινότητα των Ελλήνων είναι μία από τις μικρές πόλεις στην καρδιά της μεγάλης. Τι είναι όμως αυτό που χαρακτηρίζει τους ομογενείς; Αφομοιώθηκαν ή όχι οι Ελληνο-Αμερικανοί; Γιατί δεν είναι μόνο Έλληνες και γιατί έχουν αυτό το κάτι παραπάνω από τους Αμερικανούς; (. . .) Πήγα για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη πριν έξι χρόνια. Η συνέχεια ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή που είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου. Η Νέα Υόρκη πρόδωσε όλες μου τις προσδοκίες. . . υπέρ της. Κι όταν τελικά άρχισα να ζω εκεί, όπως έγινε με πολλούς ανθρώπους πριν από μένα, η πόλη αυτή με άλλαξε, με υποχρέωσε να μετατοπίσω τα σημάδια των ορίων και των βεβαιοτήτων μου. Και με συγκίνησε. Και με γοήτευσε. Στο τέλος, αφού παιδεύτηκα με διλήμματα και αμφιβολίες για το πώς θα μπορούσαν να συνδυαστούν συνταγές με διηγήσεις, οι φωνές των ανθρώπων που μου μίλησαν καθοδήγησαν το χέρι μου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]