Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι ασφαλώς μια πρόκληση! Μια πρόκληση που κρύβει αγωνίες, προοπτική, ταξίδι. Για τον πανεπιστημιακό δάσκαλο είναι και ένα ελάχιστο χρέος απέναντι στα νέα παιδιά, τους φοιτητές μας, που μας παρατηρούν, μας κρίνουν, μας διορθώνουν.

Πανεπιστημιακά βιβλία υπάρχουν πολλά και τα περισσότερα απ` αυτά είναι υψηλού επιπέδου. Υπάρχουν επίσης πάρα πολλά αξιόλογα βιβλία Ορθοπαιδικής στον χώρο μας από παλαιότερους δασκάλους μας.

Δύο είναι κυρίως οι σκέψεις που με οδήγησαν να γράψω αυτό το μικρό πόνημα, πέραν του αυτονόητου χρέους μου και της ... προσωπικής φιλοδοξίας. Πρώτα-πρώτα ήθελα ένα βιβλίο μόνον για τους φοιτητές. Να περιέχει δηλαδή τα βασικά για τον φοιτητή του 4ου έτους, αυτά που του διδάσκουμε στις ώρες που προβλέπονται. Να μην περιλαμβάνει σπάνια σύνδρομα, παθήσεις που για μας τους παλαιότερους ήταν συχνές, σήμερα όμως δεν υπάρχουν (π.χ. πολιομυελίτιδα). Να μην αναπτύσσει εξειδικευμένες θεραπευτικές τεχνικές, που τις μαθαίνουν οι Ορθοπαιδικοί -και που άλλωστε συνεχώς μεταβάλλονται- όπως εγχειρήσεις, αρθροπλαστικές κ.λπ., και να μην αναλώνεται σε θέματα-κεφάλαια που αγγίζουν άλλες ειδικότητες όπως παθολόγους, ρευματολόγους (π.χ. ρευματοειδής αρθρίτιδα).

Δεύτερον, ήθελα ένα βιβλίο από έναν συγγραφέα και μόνο. Ομοιογενές από την αρχή ως το τέλος, από τα περιεχόμενα ως την τελευταία φωτογραφία, που να μεταφέρει την εμπειρία και το πνεύμα του συγγραφέα σε κάθε γραμμή. Ασφαλώς, μεγάλα συγγράμματα, σύγχρονα, λεπτομερή, με όλη την πρόοδο που έχει συντελεστεί και την εξειδίκευση σε βάθος, γράφονται από πολλούς, καταξιωμένους, ειδικούς. Ένα τέτοιο έργο είναι στις προθέσεις μου και έχει ήδη ξεκινήσει.

Ήθελα επίσης ένα βιβλίο εισαγωγικό αλλά όχι επιφανειακό, με επάρκεια αλλά όχι λεπτομέρεια, διεισδυτικό αλλά όχι δυσνόητο, ευανάγνωστο αλλά όχι ρηχό, πρακτικό και όχι θεωρητικό. [...]

(από τον πρόλογο του βιβλίου)