Ήταν 1967 όταν το Γαλάζιο Σύννεφο (Blue Cloud Quarterly) με τη μορφή τετράμηνης περιοδικής έκδοσης ξεκίνησε την πορεία του παρουσιάζοντας στην ταραγμένη πραγματικότητα της τότε Αμερικής τη λογοτεχνική πλευρά της συνειδητοποίησης των αυτοχθόνων κατοίκων της.
Οι σελίδες του αποτέλεσαν μέρος ενός πρωτόφαντου μωσαϊκού για τα ως τότε δεδομένα. Οι αποκομμένοι σε καταυλισμούς, καταπιεσμένοι και σε περιπτώσεις αφομοιωμένοι ινδιάνοι, παίρνουν οι ίδιοι το λόγο για να παρουσιάσουν την παράδοσή τους, την κουλτούρα, αλλά και την οδυνηρά πρόσφατη πραγματικότητα της απάνθρωπης μεταχείρισης που τους επιφύλαξε το αμερικάνικο κράτος.
Το Γαλάζιο Σύννεφο έφερε μαζί του τραγούδια, ιστορίες και ποιήματα. Έφερε κάτι από τη φαντασία και την πίστη ενός κατακερματισμένου λαού που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στην
πανσπερμία ενός έθνους.
Η έκδοση στα ελληνικά αυτής της συλλογής ήταν κατ` αρχάς ένα συναισθηματικό χρέος. Στη συνέχεια αποδείχτηκε κάτι περισσότερο. Αφού η συλλογική μνήμη που διατρέχει αυτά τα τραγούδια σε κάθε στροφή τους δεν είναι τίποτα άλλο από τον ιστό που ενώνει μια παγκόσμια λαϊκή κουλτούρα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]