Ένα μέρος από το λαογραφικό υλικό του χωριού μου, από το δικό μου παραγώνι, είναι το πόνημα που κρατάς στα χέρια σου, φίλε αναγνώστη. Απόσπασμα, από τα υπό έκδοση «Λαογραφικά Μεσσηνίας». Με την ντοπιολαλιά του και με το τοπικό του ιδίωμα. Κατά την διαδικασία της έκδοσης «εμνήσθην ημερών αρχαίων»! Τα παιδικά μου χρόνια, όπου η ζωή, μ’ όλα τα βάσανα και τις κακοπάθειες, τη φτώχια και τις μιζέριες, άφηνε περιθώριο να γαληνεύουν και να χαίρονται οι παιδικές ψυχές, ονειροπολώντας στη γλυκιά θαλπωρή του φτωχικού τους παραγωνιού. Την παιδική μου δίψα για μάθηση -δίψα όλων των παιδιών αυτής της ηλικίας- την ικανοποιούσαν σοφοί γέροντες του τόπου μου. Όσα είχαν ακούσει σ’ όλη τους τη ζωή, τα είχαν καλοτυπωμένα στο μυαλό τους. . . Τα βράδια του χειμώνα πέρναγαν πλάι στο τζάκι. Οι γέροντες έλεγαν, εμείς εγράφαμε. Με το φως του λυχναριού και πολλές φορές με τη λάμψη της φωτιάς. Σε μένα, για δική μου χαρά, τότε έγινε το ξεκίνημα και η συγκομιδή που κράτησε πολλά χρόνια. Και απ’ όλη τη Μεσσηνία. Σήμερα, για χαρά των άλλων και κυρίως με ελπίδα ελάχιστης προσφοράς -έτσι δεν πρέπει να είναι;- κυκλοφορώ το πονημάτιον και προσδοκώ τη δυνατότητα κυκλοφορίας της συνολικής εργασίας μου.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]