Kαταπιάστηκα με το γράψιμο, από προσωπική ανάγκη. Για να αβγατίσω έστω λίγο το βήμα μου. Να κατανοήσω τις διαστάσεις του κόσμου, την ευθύνη του Ήλιου. Ν` αντέξω την πλημμυρίδα του φωτός και τη σοφία της σιωπής.
Ν` ακούσω τους μεγάλους ποιητές, ν` ανεβάζουν τη ζωή στο βάθρο της.
Ν` ακούσω την αγωνιώδη φωνή του Σολωμού, να καλεί τη λεύτερη πατρίδα!
Ν` ακούσω τον Ελύτη, ν` απολογείται για τον αιώνα του απ` το φως του Αιγαίου.
Ν` ακούσω τον τυφλό Αργεντίνο ποιητή, Χοσέ Λουίς Μπόρχες, να φωνάζει την πίστη του ότι: "Δεν έχασα τίποτα, εκτός απ` την ασήμαντη επιφάνεια των πραγμάτων".
Ν` ακούσω τον Εμπειρίκο, να αποκαλύπτει ότι οι λέξεις είναι η πραγματική ενδοχώρα τον ποιητών.
Και μ` αυτές καταγίνομαι κι εγώ, τις παλεύω και με παλεύουν, δίχως τελειωμό.
Κι έτσι έγινε η ποίηση... "Οίκος, σταυροδρόμι και ξωκλήσι κι εκεί επιστρέφω και πάντα επιστρέφω, να δειπνήσω, να ρωτήσω, να λειτουργηθώ".

Ηλίας Μαργιόλας