Ήθελε να ορμήσει στο σπίτι της και να τη γδύσει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Η μουσική της τον σταμάτησε. Η ιδιάζουσα αρμονία που έβγαινε από μέσα της τον κράτησαν στην άλλη πλευρά του τοίχου. Τα χέρια του έκαναν επιδέξιες κινήσεις. Οι πίνακες προχωρούσαν. Τα γυμνά του έπαιρναν όλο και περισσότερη σάρκα, δηλαδή όλο και περισσότερη ψυχή. Τα χέρια της Αριάδνης δεν ξεκολλούσαν από το πιάνο. Τα χέρια της Μαρίνας έχτιζαν τα αποκυήματα της φαντασίας της στον υπολογιστή. Τρεις άνθρωποι κλεισμένοι σε τοίχους, αφημένοι στις ανάγκες της φαντασίας τους και περιχαρακωμένοι στη συστολή της εξομολόγησης, έφτιαχναν τις επιθυμίες τους με τα ίδια τους τα χέρια.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]