Τα εδώλια του Θεάτρου του Διονύσου, που προήλθαν από την κατεδάφιση του τείχους της Τουρκοκρατίας Σερπεντζέ, όπου αμύνθηκε ο Μακρυγιάννης στην πολιορκία του Κιουταχή, η περιδιάβαση στη νότια πλαγιά της Ακρόπολης με έναν γνωστό μου από τα Αναφιώτικα, ο φόβος του τεχνίτη Ηλία για το σκοτωμένο φίδι που βρέθηκε στο ντουλάπι του εργαστηρίου στην οδό Θρασύλλου 20, καθώς και η ολιγόλεπτη συνομιλία μου με έναν δημοσιογράφο, στη βόρεια πλαγιά, που με ρώτησε τι απέγινε η ναζιστική σημαία που ο Γλέζος και ο Ζάντας κατέβασαν από τον ιστό, αφού ανέβηκαν στην Ακρόπολη από το θεωρούμενο παραδοσιακά Αγλαύρειο, το σπήλαιο δηλαδή με την πηγή που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι, αποτέλεσαν τα πρωταρχικά κίνητρα για την συγγραφή ενός άλλου είδους `περιηγητικού οδηγού` αναφερόμενου στα μνημεία των πλαγιών του λόφου της Ακρόπολης. Ενός αφηγήματος, δηλαδή, βασισμένου στα ιστορικά κείμενα, που με αρχή και αφορμή τα μνημεία που πάντα `επισκιάζονται` από τα περίοπτα και λαμπερά μνημεία του πλατώματος της Ακρόπολης, αφήνεται σε μια ελεύθερη, συνειρμική διαδικασία της σκέψης μου, όπως αυτή έχει καταγράψει και ταξινομήσει ιστορικές στιγμές όλων των εποχών, αφηγήσεις παλαιοτέρων αλλά και προσωπικές μου εμπειρίες. Επομένως, θα έπρεπε να απαντήσω στο αν θα ήταν `ιεροσυλία` ή τουλάχιστον ανισοβαρές να μπαίνει το κείμενο του Ηρόδοτου ή του Θουκυδίδη δίπλα στα απομνημονεύματα του Σκουζέ, του Μακρυγιάννη ή τις αναμνήσεις του Μ. Γλέζου και του Λ. Κύρκου. Μια τυπική αρνητική απάντηση δεν θα αρκούσε, και έτσι θα περιοριστώ στο ότι η δικαίωση του εγχειρήματος μου θα κριθεί μόνον από το αποτέλεσμα, αν κατάφερα δηλαδή το ποιοτικό άλμα από τη σύλληψη της ιδέας στην υλοποίησή της, καταγράφοντας ιστορίες, γεγονότα και περιστατικά που παρόμοιά τους διαδραματίζονται όχι μόνον στον ίδιο χώρο αλλά και `επέκεινα`, με την έννοια που δίνω στο επίρρημα, πέρα δηλαδή από τις πλαγιές της Ακρόπολης και πέρα από τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή οικοδόμησης των μνημείων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]