Ο Άντρας, χωρίς όνομα πάντα, ζώο αρχέγονο, χορεύει και έτσι μόνο ζει και κάνει έρωτα στη μικρή πλατεία, στο μεγάλο Κόσμο, ο ίδιος που έζησε το μεγάλο Πάθος μέχρι το θάνατο στο «Παλαιοπωλείο στην Τσιμισκή», στο «Ζαάρ 19» το χρυσάφι και το αίμα, στη «Διαδρομή 35 και κάτι» τη δολοφονία, αυτό το αιώνιο αρσενικό πατάει βαριά στη γη και γίνεται το χώμα αέρας και μουσική και τον πηγαινοφέρνει. Πλάι του, απέναντι, μέσα στα σκέλια του και τόσο πολύ μακριά του η Γυναίκα, μιλάει άλλη γλώσσα και τον λατρεύει Θεό και Άνθρωπο μαζί, σάρκα και αίμα από το δικό της που χύνεται άτσαλα στο δρόμο, στη μικρή πλατεία, σε μια άγρια έρημη παραλία, στο άδειο κρεβάτι της. Δυο πλάσματα έρημα, ολότελα ξένα κι ωστόσο παράφορα να ξεσκίζουν τη σάρκα τους και πάλι από την αρχή να πεθαίνουν και να ζούνε τυχαία και όπως σκηνές από ταινία ασπρόμαυρη και μέχρι τον τελευταίο σπασμό. Σ` ένα σταθμό άδειο με φώτα φθορίου, τα βραδινά δρομολόγια θα ήταν μια λύση για τη Γυναίκα, αν τελικά εκείνη από παντού, αφόρητα ζωντανή δεν έλειπε πάντα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]