Έχοντας `γεννηθεί`, καλλιτεχνικά, τη δεκαετία του 1960, στην `αγκαλιά` του ακμαίου, τότε, εμπορικού λεγόμενου κινηματογράφου, ο Σταύρος Τσιώλης ξάφνιασε τους πάντες όταν, το 1971, και ενώ είχε μόλις σκηνοθετήσει μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου (Κατάχρησις εξουσίας), αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο. Για να ξαφνιάσει και πάλι -ευχάριστα αυτήν τη φορά- την κινηματογραφική κοινότητα, το 1985, επιστρέφοντας με μια ταινία χαμηλών τόνων και μινιμαλιστικής κινηματογραφικής έκφρασης (Μια τόσο μακρινή απουσία), που αποκάλυπτε έναν προσωπικό δημιουργό σε πλήρη ωριμότητα. Έναν σκηνοθέτη που ελέγχει απόλυτα τα εκφραστικά του μέσα, αξιοποιεί και αναδεικνύει τους ηθοποιούς του, αναπτύσσει με θαυμαστή λιτότητα και καίρια αποτελεσματικότητα την αφήγησή του. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]