Αυτός είναι στρατευμένος σε μια επαναστατική ομάδα, είναι παράνομος, χωρίς αυταπάτες. Εκείνη είναι ξένη, λαμπρή δικηγόρος, πλούσια, όμορφη. Είκοσι και παραπάνω χρόνια τούς χωρίζουν. Συνταυτισμένοι και αντίθετοι, συναντιούνται και δεν θα χωρίσουν πια. Το `Σταθερό πάθος` είναι μαζί και η ιστορία τους. Το ημερολόγιο ενός έρωτα που ξεκίνησε μέσα στην ευτυχία και που έκτοτε δεν παρέκκλινε ποτέ από αυτήν.
Όπως πάντοτε στον Σολλέρς, πρόκειται για κάτι παραπάνω από μια πλοκή, με τη μυθιστορηματική έννοια του όρου, μια ακολουθία συμβάντων ή καταστάσεων που είναι συναρμοσμένα έτσι, ώστε να εκδηλώνονται οι χαρακτήρες, `να αναδεύονται οι ψυχές έως τα μύχιά τους`, μια πλοκή με την ετυμολογική έννοια, μπερδέματα, σκευωρία, συνωμοσία, μηχανορραφία, μια πλοκή απέραντου πεδίου.
«... Λέω `Σταθερό Πάθος`, διότι πάντοτε μου άρεσε ν` αλλάζω, να κινούμαι, να πηγαίνω κόντρα στον εαυτό μου, να προχωρώ, να οπισθοχωρώ, να προοδεύω, να εξελίσσομαι, να εκτρέπομαι, να αποδυναμώνομαι, να παχαίνω, ν` αδυνατίζω, να γερνώ, να ξανανιώνω, να σταματώ, να φεύγω και πάλι, έτσι που στη ζωή μου δεν ακολούθησα παρά τούτη την παθιασμένη σταθερά. Θέλω να πω ότι αυτή μου δίνει ζωή, κι αυτή με πεθαίνει, με χρησιμοποιεί, με καθορίζει, μ` εγκαταλείπει, επανέρχεται, μου δίνει ώθηση. Την ξεχνώ, τη θυμάμαι, την εμπιστεύομαι, διανοίγει ένα δρόμο που περνά από μέσα μου. Είμαι ο εαυτός μου όταν αυτή γίνεται εγώ. Με τυλίγει, με συμβουλεύει, απέχει, απουσιάζει, με ξανασυναντά. Είμαι ένα ψάρι μέσα στα νερά της, ένα μικρό όνομα ανάμεσα στα ποικίλα επίθετά της. Με άφησε να γεννηθώ, θα βρει τον τρόπο να με κάνει να πεθάνω...».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]