Στα γήπεδα η πόλη αναστενάζει... και ονειρεύεται... Και εμπνέει τους συγγραφείς της που μέσα από κείμενα βιωματικής μνήμης, στο "φωτισμό" και στις "σκιές" κάθε εποχής και με τη δική του όραση και ευαισθησία ο καθένας, "αιχμαλωτίζουν": τη γοητεία του κυριακάτικου απογεύματος στις κερκίδες· τις έντονες συγκινήσεις και τη "μυθολογία" του κόσμου της μπάλας· την ατμόσφαιρα και την αίσθηση της Θεσσαλονίκης που περιστρέφεται γύρω από τις ομάδες της, τους παίκτες της, τους φιλάθλους της. Αναβλύζει έτσι μια πόλη που πάλλεται και εκφράζεται στα κυριακάτικα καφενεία (Τηλ. Αλαβέρας), στα γήπεδα με τις ξύλινες εξέδρες του 1937-38 (Μαν. Αναγνωστάκης), στα καφενεία της δεκαετίας του `50 (Βασ. Βασιλικός), στα γήπεδα της Τούμπας, του Χαριλάου και του Καυτατζογλείου, όταν ο "Ηρακλής δεν είναι πια μπανάλ" (Σπ. Βούγιας), κ.ά. [...]
(από τη εισαγωγή του Γιώργου Αναστασιάδη)