`Πρώτη μου φορά με φωτογράφισαν μικρούλα, Χριστούγεννα. Ελάτε, φώναξε ο πατέρας μας, να βγούμε φωτογραφία, ενθύμιο, εδώ έξω απ` το νοσοκομείο. Βρέθηκε μπροστά μας πλανόδιος φωτογράφος, με τρίποδο. Στηθήκαμε. Φύσαγε. Η μάνα μου, εγώ, ο πατέρας μας με το αδερφάκι μου στην αγκαλιά. Ο αδερφός μου είχε πεθάνει μισή ώρα πριν και μας τον παραδώσανε. Τον κρατούσε στητόν στην αγκαλιά του, τα ποδαράκια του να κρέμονται, του στήριζε το κεφάλι με το ένα χέρι πίσω. Τα μάτια του τα είχαμε κλείσει. Εγώ δεν βγήκα καλή στη φωτογραφία επειδή κρύωνα. Στο λεωφορείο ο εισπράκτορας δεν κατάλαβε τίποτα. Βγάλαμε εισιτήριο και για τον αδερφό μου`.
Η Μυρτάλη (ψευδώνυμο) στα 15 της, με ολιγόμηνη θητεία στο πορνείο της μαντάμ Πανδαισίας και με δύο φόνους που δεν άφησαν απάνω της κανένα αποτύπωμα, κατάλαβε πολλά, και νωρίς, από τον κόσμο, γι` αυτό διάλεξε να πλάσει τη δική της πραγματικότητα. Κατέβηκε και στον Άδη, αλλά δεν το κατάλαβε. Επιστρέφοντας, κατάλαβε πως πιο καλά να μη συνεχίσει ως πρόσωπο υπαρκτό, αλλά να γίνει πλάσμα μυθιστορήματος και φαντασίας. Γιατί έτσι θ` αποφύγει δύο ενοχλητικά προβλήματα: τον θάνατο και τη ζωή. Ο `Σκοτεινός οδηγός` ακολουθεί την απολύτως προσωπική του πραγματικότητα. Όπως κάνει και κάθε άνθρωπος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]