Από παντού τρυπώνει ο έρωτας. Κι από αεράκι καλοκαιρινό, γίνεται άνεμος άγριος, άνεμος αλήτης που ξέρει να με ξελογιάζει και να με παρασέρνει μέχρι τα πιο τρελά μου όνειρα. Κι εγώ αφήνομαι στα χέρια του και χάνομαι μαζί του χωρίς ν` αφήνω πετραδάκια πίσω μου να ξαναβρώ το δρόμο μου. Μα κι αν χαθώ, σιγά μην τα βάψω μαύρα! Εγώ πάντα αφήνω ένα παράθυρο της καρδιάς μου ανοιχτό για το επόμενο αεράκι που θα φυσήξει και θα μου κλείσει πονηρά το μάτι. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]