Προς το τέλος της δεκαετίας του `90 όταν η Δύση εγκλωβίζεται στη δίνη μιας ξέφρενης αυταπάτης για την απεριόριστη ευημερία, ο Κερίμ και η Νάντα νοσταλγούν την πόλη που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν. Από το Μόναχο και το Βερολίνο, αντίστοιχα, επιστρέφουν στο κατεστραμμένο Σεράγεβο με τη φιλοδοξία να ξανασμίξουν τις ζωές που χώρισε ο πόλεμος. Στις όχθες του Ποταμού Μίλιατσικα οι ρυθμοί της επανένταξης ηχούν σαν χάλκινα πνευστά τσιγγάνων σε πανηγυρική ορμή. Ωστόσο, οι καημοί των τραγουδιών της παραδοσιακής Σεβνταλίνκα για τον ανεκπλήρωτο πόθο επιστρέφουν τονίζοντας επίμονα την απουσία της κοινής ζωής, την επιθυμία της εθνικής συμφιλίωσης που δεν κατάφερε να εξασφαλίσει η ειρήνη. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]