Μετά από μια μακρά πορεία μελέτης του οπτικού κόσμου με το λόγο και τις εικόνες της, η Τζούλια Ανδρειάδου επιδίδεται στην έκσταση του μετεωρισμού και των ονείρων σα να προτείνει κάτι το αιρετικό για την εποχή μας και διεκδικώντας δυναμικά μια θέση ανάμεσα στους σύγχρονους λυρικούς ζωγράφους. Δεν παραδόθηκε στα πλεονεκτήματα της μαζικής παραγωγής, συχνά ένιωσε την απελπισία να βρίσκεται στο περιθώριο της τέχνης αντί στην πρώτη σειρά επιλογών εντούτοις σήμερα, αν ξαναδούμε τα έργα της και εστιάσουμε στη ποιητική δομή του λόγου της θα αντιληφθούμε το λυρισμό της έκφρασής της αντί την κραυγή της υπερβολής. Κι αν θα δικαιολογείτο να καταφύγει στο παράλογο όταν συγκρουόταν η λογική με τα αισθήματά της, διάλεξε να υπηρετήσει την Έμπνευση ως ζωγράφος της λυρικής πραγματικότητας επιτρέποντας στη διαίσθηση να καθοδηγεί τα πινέλα και την πένα της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]