`Όσοι από εμάς παρακολουθήσαμε, μόλις τέλειωσε ό Μεγάλος Πόλεμος, τον ευρωπαϊκό στοχασμό στα νέα τότε φανερώματα του, θαρρώ πώς απομένουμε με τη σφραγίδα του εντυπωμένη στο λογισμό μας, στη συνείδηση πού έχουμε του κόσμου. Όμως ή πρόταση τούτη βλέπω αμέσως πώς χρειάζεται αποσαφήνιση. Πρέπει να διατυπωθεί έτσι: Εμείς όσοι, όχι από συμβατική ή επαγγελματική περιέργεια, όχι από φιλοδοξία για ενημέρωση, αλλά από εσωτερική καί ιστορική ανάγκη, παρακολουθήσαμε. . . Στήν επανασύνδεσή μας με την ευρωπαϊκή σκέψη, ύστερα από το τρομερό χάσμα πού άνοιξε ό σεισμός, μας έσπρωχνε ό κόμπος από ερωτήματα, αγωνία, δίψα, πού είχε πήξει μέσα στο λαιμό μας. Δεν γυρεύαμε απαντήσεις -τώρα μου φαίνεται να το ξεκαθαρίζω αυτό-: γυρεύαμε μιαν ομόλογη με τα σκοτεινά, μέσα μας, αιτήματα, διατύπωση, μιαν έκφραση επάξια, πού καί μόνη της, με την ευγλωτία της, με την ευστοχία της, να τα δικαιώνει. Απαντήσεις, οι πιο συνειδητοί από εμάς, ξέραμε πώς δεν υπάρχουν στον κόσμο. Ή ζωή του ανθρώπου είναι ερώτημα αναπάντητο. Συμπέρασμα: ή βασιλεία των μεγάλων φιλοσοφικών συστημάτων είχε πια περάσει. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]