«Θέλω να φύγεις», ούρλιαξε η Δέσποινα κι εκείνος έμεινε να την κοιτάζει σαστισμένος. «Δέσποινα», της είπε παρακλητικά. «Έκανα ένα λάθος, σου ζήτησα συγγνώμη, ας μη διαλύσουμε το σπίτι μας». «Αυτό ας το σκεφτόσουν πριν κάνει ό,τι έκανες». «Σε παρακαλώ», της είπε. «Καταλαβαίνω πόσο σε πλήγωσα, αλλά πες μου, εσένα δεν σου έτυχε ποτέ μια στιγμή αδυναμίας, δεν έκανες ποτέ σφάλμα στη ζωή σου;» «Φύγε», του επανέλαβε, «δε θέλω να σε ξαναδώ». Κατάλαβε το λάθος της μερικά λεπτά αργότερα, όταν τον είδε να σηκώνεται, να παίρνει μια βαλίτσα, να βάζει μέσα μερικά ρούχα και, χωρίς να της πει λέξη, να βγαίνει από το σπίτι. Έμεινε ακίνητη να κοιτάζει την πόρτα που έκλεισε πίσω του. Έμεινε εκεί να τον περιμένει. . . και να ελπίζει. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]