Στον κόμβο της λεωφόρου Πεντέλης, τα μπάζα από τη διάνοιξη της Αττικής Οδού θάβουν μια ολόκληρη γειτονιά, το Τέρμα Φραγκοκλησιάς. Η απώλεια αυτή ανακαλεί στη μνήμη εικόνες από το μεταπολεμικό τοπίο. Φυματικοί, σανατόρια. Στα λεωφορεία απαγορεύεται το «πτύειν». Μπακαλιάρος, θρούμπες, μουρουνέλαιο. Τα οικονομικά περιορισμένα, η υπηρέτρια όμως από το χωριό απαραίτητη. Αυθαίρετα που ξεφυτρώνουν μέσα σε μία νύχτα κι ένας ενωμοτάρχης πρόθυμος να τα νομιμοποιήσει. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]